Hydroizolacja łazienki

Przepisy określają strefy mokre w łazience. Muszą być one szczególnie dobrze zabezpieczone przed działaniem wody i wilgoci. Nad wanną strefa mokra sięga do sufitu. Uwaga: cała podłoga jest strefą mokrą. Przepisy określają strefy mokre w łazience. Muszą być one szczególnie dobrze zabezpieczone przed działaniem wody i wilgoci. Nad wanną strefa mokra sięga do sufitu. Uwaga: cała podłoga jest strefą mokrą. Stosowane obecnie metody zabezpieczania tzw. pomieszczeń mokrych przed wodą i wilgocią sprawdzają się zarówno w domach murowanych, jak i szkieletowych czy w łazienkach wykonanych w systemach suchej zabudowy. Ponieważ łazienka oraz pralnia są pomieszczeniami, w których często panuje podwyższona wilgotność powietrza, należy je starannie zabezpieczyć. Trzeba jednak pamiętać, że przede wszystkim w łazience są strefy szczególnie narażone nie tylko na wilgoć, ale też na kontakt z wodą. Jest tu zatem potrzebna wyjątkowo dobra hydroizolacja.Przygotowanie podłoża Zanim przystąpi się do wykonywania hydroizolacji, konieczne jest odpowiednie przygotowanie podłoża. Musi być ono nośne, suche, zwarte, pozbawione ubytków, odkurzone i odtłuszczone. Większe nierówności podkładu cementowego trzeba zeszlifować. Wszelkie uszkodzenia należy wypełnić zaprawą szpachlową i zatrzeć na równo. Słabe fragmenty podłoża betonowego trzeba odkuć i naprawić. W zasadzie nie jest konieczne gruntowanie nowych, typowych podłoży budowlanych, takich jak ceramika, beton itp., ale zawsze korzystniej jest je zagruntować. Nowe podłoże z wodoodpornych płyt gipsowo- kartonowych oraz płyt gipsowo-włóknowych wystarczy zagruntować preparatem o uniwersalnym zastosowaniu. Jednak w przypadku remontu oraz podłoża chłonnego czy pylącego zalecane jest zastosowanie preparatów głęboko penetrujących o działaniu wzmacniającym. Preparat gruntujący zwiększa przyczepność kolejnych warstw, zapobiega ich wsiąkaniu w podłoże oraz wiąże resztki zanieczyszczeń pozostałe po odkurzeniu pomieszczenia. Preparat nanosi się jedną warstwą, wałkiem malarskim lub pędzlem. Jest on dostępny w postaci gotowego do użycia roztworu lub koncentratu wymagającego rozcieńczenia z wodą w proporcjach podanych przez producenta. Należy przy tym pamiętać, iż do gruntowania podłoży drewnopochodnych, takich jak sklejka czy płyta pilśniowa, stosuje się nierozcieńczony preparat. W szczególnie newralgicznych miejscach, takich jak połączenia z podłogą ścian oraz elementów konstrukcyjnych (np. słupów), należy zastosować taśmy uszczelniające. Miejsca styku powierzchni wyłożonych płytkami oraz płytek ze ścianą dodatkowo zabezpiecza się silikonem. Do uszczelnień przejść instalacji przez przegrody stosuje się kołnierze kauczukowe. Ich krawędzie należy zatopić w płynnej folii, nakładanej w tych miejscach pędzlem. Powłoka hydroizolacyjna Spośród stosowanych technologii zabezpieczania pomieszczeń przed wilgocią i wodą, najpopularniejsze są obecnie te, w których głównym materiałem izolacyjnym są tzw. płynne folie. Są to elastyczne, ciekłe masy, składające się z dyspersji polimerowych oraz wypełniaczy i środków modyfikujących. Często podkreśla się, że są to systemy bezspoinowe, ponieważ powłoki z nich wykonane nie są w żadnym miejscu łączone, co gwarantuje całkowitą szczelność zabezpieczanej powierzchni. Cechą charakterystyczną jest to, iż nie przepuszczają wody, ani wilgoci,ale jednocześnie są paroprzepuszczalne. Płynna folia nadaje się do bezspoinowego uszczelniania nasiąkliwych i porowatych podłoży mineralnych, betonowych, jastrychów cementowych i anhydrytowych, murów, tynków cementowych oraz cementowo-wapiennych, a także tynków gipsowych, płyt gipsowo-kartonowych, gipsowo-włóknowych i drewnopochodnych. Płynne folie nakłada się wałkiem lub pędzlem - pokrywają one także niewielkie nierówności podłoża, dzięki czemu wstępny etap prac może przebiegać szybciej i łatwiej. Szczegóły przejścia instalacji przez przegrody: a) wpust podłogowy Szczegóły przejścia instalacji przez przegrody: b) rura wodna. Powłokę hydroizolacyjną nakłada się po całkowitym wyschnięciu preparatu gruntującego. Konieczne jest naniesienie dwóch warstw o łącznej grubości ok. 1 mm - drugą nakłada się po upływie ok. 6 godzin. Masę nanosi się "na krzyż". Wielu producentów oferuje systemy uszczelnień, w skład których wchodzą - oprócz płynnej folii - m.in. mankiety i narożniki izolacyjne oraz sznur dylatacyjny przeznaczony do uszczelnienia połączeń płytek ceramicznych i dylatacji. W miejscach szczególnie narażonych na oddziaływanie wody, czyli przede wszystkim wokół wanny, umywalki oraz brodzika, nanosi się zazwyczaj trzecią warstwę folii. Należy pamiętać o wyjątkowo starannym wykonaniu izolacji w narożnikach pomieszczenia, jak też wokół przejść elementów instalacji przez ściany i podłogę (rur kanalizacyjnych, wody ciepłej oraz zimnej, otworu na wpust podłogowy). W tych miejscach pierwszą warstwę płynnej folii wzmacnia się tkaniną poliestrową pokrytą kauczukiem butylowym lub tkaniną elastomerową na flizelinie polipropylenowej. Ma ona postać taśmy uszczelniającej, kołnierzy oraz narożników. Wzmocnienia przykłada się w odpowiednich miejscach do ściany i zaciera płynną folią. Jeśli zachodzi konieczność połączenia odcinków taśmy, wykonuje się to z zakładem ok. 10 cm, łączonym specjalnym klejem. Niektóre rodzaje płynnych folii można układać na podłogach pomieszczeń, w których planowana jest instalacja ogrzewania podłogowego. Są one odporne na wysoką temperaturę. Często przyjmuje się, że szczelne wyłożenie łazienki płytkami ceramicznymi wystarczy do zabezpieczenia jej przed wodą i wilgocią. Nie jest to prawdą – niezbędna jest odpowiednia hydroizolacja. Wykończenie pomieszczeńW łazience powinny być używane tylko farby paroprzepuszczalne, ale odporne na wilgoć i zmywalne. Powierzchnie pokryte płynną folią można malować farbami akrylowymi, lateksowymi lub emulsyjnymi z dodatkiem silikonu. Ponieważ skład farby musi pasować do składu chemicznego płynnej folii, konieczne jest zastosowanie się do wskazań jej producenta. Najczęściej jednak ściany oraz podłogę w łazience wykłada się płytkami ceramicznymi lub kamiennymi. Należy używać do tego celu klejów o zwiększonej elastyczności i przyczepności, przeznaczonych do pomieszczeń wilgotnych, a zalecanych przez producenta materiału hydroizolacyjnego. Nowoczesne powłoki hydroizolacyjne są całkowicie szczelne, należy jednak, po zainstalowaniu umywalki, wanny oraz brodzika, nanieść uszczelniacz sanitarny w miejscach styku tych urządzeń ze ścianą. Warto zastosować preparat zawierający dodatki pleśnio- i grzybobójcze. Uszczelniacze mogą być silikonowe, akrylowe lub poliuretanowe. IZOHAN RADZI:Do izolacji pomieszczeń mokrych, oprócz półpłynnych folii (IZOHAN ekofolia) stosowane są także mikrozaprawy uszczelniające (zwane z niemieckiego szlamami). Mikrozaprawy mogą być jednoskładnikowe, wtedy składnik w proszku miesza się bezpośrednio przed aplikacją ze ściśle odmierzoną ilością wody, bądź dwuskładnikowe - składające się ze składnika sypkiego oraz płynnej dyspersji tworzyw sztucznych. Mikrozaprawy jednoskładnikowe, takie jak IZOHAN ekofolia wysokociśnieniowa 1-składnikowa, stosowane są najczęściej przy renowacji obiektów starych i (lub) zawilgoconych. Charakteryzują się one bardzo dobrą przyczepnością do wszelkich podłoży mineralnych, są odporne na negatywne ciśnienie wody (woda odrywa izolację od zabezpieczonej powierzchni). W łazienkach częściej stosowane są bardziej elastyczne mikrozaprawy 2-składnikowe (IZOHAN ekofolia wysokociśnieniowa 2-składnikowa), o bardzo dobrej przyczepności do podłoży mineralnych, drewnopochodnych, płyt gipsowo- kartonowych czy gipsowo-włóknowych. Mikrozaprawy 2-składnikowe stosowane są najczęściej pod prysznicami bez brodzika (woda odprowadzana jest bezpośrednio po okładzinie ceramicznej do odwodnienia), na podłoża drewnopochodne (np. płyty OSB) lub gdy mamy do czynienia z intensywną eksploatacją pomieszczeń mokrych, np. w prysznicach przy basenach.