Izolacje wodochronne
Wilgoć przedostająca się do budynku może pochodzić z różnych
źródeł:z otoczenia zewnętrznego - są to opady atmosferyczne i woda
gruntowa,z podciągania kapilarnego wody gruntowej przez ściany
budynku,z przenikania pary wodnej przez przegrody o różnej temperaturze i wilgotności (często zwilgoceniu ulega izolacja termiczna ścian i dachów).Woda gruntowa ma bardzo niekorzystne działanie na elementy
fundamentów i ścian piwnicznych - wypłukuje niektóre składniki,
często zawarte są w niej również agresywne związki chemiczne.
Wielokrotne zamarzanie i odmarzanie, zawilgacanie i wysuszanie
również obniżają trwałość budynku.Izolacje ścian i fundamentów można podzielić na:izolacje poziome - zabezpieczają ściany przed kapilarnym
podciąganiem wilgoci, układane są przeważnie na ławach
fundamentowych i w ścianach piwnic nad stropem,izolacje pionowe - zabezpieczają przed przenikaniem
wilgoci z gruntu, wodą gruntową i opadową - połączone są z
izolacjami poziomymi, układane są na zewnętrznej stronie ławy
fundamentowej i ściany piwnicznej.
Izolacja pozioma i pionowa
W zależności od posadowienia budynku w stosunku do wód
gruntowych i od rodzaju gruntu stosuje się dwa rodzaje
izolacji:
Izolacja typu lekkiego (przeciwwilgociowa)
izolacja typu lekkiego (przeciwwilgociowa) - wykonuje
się ją w przypadku posadowienia budynku powyżej poziomu wody
gruntowej w gruntach przepuszczalnych (piaskach i żwirach),
izolacja typu ciężkiego (przeciwwodna) - wykonywana w przypadku posadowienia budynku poniżej lustra wody gruntowej i w
przypadku gruntów spoistych, izolacja ta jest dosyć droga - ze
względu na napór wody gruntowej wymaga stosowania materiałów o dużej szczelności i wytrzymałości, specjalnej podłogi w piwnicy z betonową lub żelbetonową płytą obciążającą oraz ścianki dociskowej
izolacji pionowej. W związku z tym należy zastanowić się nad
zasadnością podpiwniczania budynku w przypadku takich warunków
geologicznych.
Izolacja typu ciężkiego (przeciwwodna)
Izolacja typu lekkiego i ciężkiego
MATERIAŁY HYDROIZOLACYJNE stosowane w budownictwie
można podzielić na następujące grupy:
płynne i plastyczne materiały bitumiczne - większość z nich powinno stosować się w temperaturze powyżej +5°C. Powłoka
powinna być układana na równym i oczyszczonym podłożu, w przeciwnym
wypadku grubość izolacji może być mniejsza od wymaganej. Ze względu
na możliwość uszkodzenia powłoki izolacyjnej zwykle zabezpiecza się
ją dodatkowo warstwą papy lub folii kubełkowej. W grupie płynnych i plastycznych materiałów bitumicznych można wyróżnić:
emulsje asfaltowe - są to zawiesiny cząstek asfaltu w wodzie, służą do gruntowania betonu, do przyklejania papy
asfaltowej do ścian fundamentowych, mogą również stanowić
samodzielną izolację, można nakładać je na wilgotne podłoża, schną
do kilkunastu godzin, nie rozpuszczają styropianu,
roztwory asfaltowe - jest to asfalt rozpuszczony w specjalnym rozpuszczalniku, powierzchnia izolowana powinna być
sucha i czysta, układa się je na zimno. Mogą służyć do sklejania
izolacji z papy, gruntowania podłoża pod właściwą izolację oraz
jako samodzielna izolacja przeciwwilgociowa lub nawet przeciwwodna. Są to materiały łatwopalne, rozpuszczają styropian, schną około pół
doby.
lepiki asfaltowe - są to mieszanki asfaltów,
rozpuszczalników, wypełniaczy i substancji uplastyczniających. Mogą
być do stosowania na zimno lub na gorąco. Stosowane są zarówno jako
samodzielne izolacje typu lekkiego jak również do klejenia
papy.
masy bitumiczne - stosowane są do izolacji
przeciwwilgociowych, przy zastosowaniu 3-5 warstw mogą pełnić rolę
izolacji przeciwwodnej, część mas bitumicznych wzmocniona jest
dodatkowo włóknami. Do wzmocnienia warstwy izolacji z masy
bitumicznej stosowane mogą być także tkaniny szklane. Izolacja z masy bitumicznej wymaga podłoża suchego, równego i zagruntowanego.
zaprawy wodoszczelne - są to zaprawy cementowe
modyfikowane żywicami syntetycznymi.
materiały bentonitowe - produkowane są na bazie minerału
- bentonitu sodowego, który potrafi wchłaniać duże ilości wody i tworzyć przy tym warstwę nierozpuszczalnego żelu. Materiały te występują w postaci paneli oraz membran.
papy - są najczęściej stosowanym materiałem
hydroizolacyjnym. Papa składa się z kilku warstw - środkowa warstwa to osnowa z włókniny poliestrowej, welon z włókien szklanych lub
tektura. Warstwa ta jest obustronnie pokryta asfaltem - może być on
modyfikowany polimerami, co znacznie podwyższa ich elastyczność.
Wierzchnia warstwa to posypka z bazaltu, piasku kwarcowego lub
łupku mineralnego. Od spodu najczęściej jest folia. Papy izolacyjne
oznaczane są symbolami - np. l 400/1600, co oznacza, że papa jest
wykonana z tektury o wadze 400 g/m2, powleczona została asfaltem w ilości 1600 g na 1 m2. Papy nadają się zarówno na izolacje
przeciwwilgociowe (lekkie) jak i przeciwwodne (ciężkie). Papy
modyfikowane można układać przy temperaturze do -5°C. Powinny być
układane na czystą, gładką i zagruntowaną powierzchnię ścian.
folie hydroizolacyjne - stosowane są do izolacji pionowych i poziomych. W sprzedaży dostępne są:
folie płaskie - polietylenowe i z PCV, przykleja się je do
suchej, równej i oczyszczonej powierzchni za pomocą lepiku
asfaltowego lub specjalnego kleju,
folie tłoczone (kubełkowe) - wykonane są z polietylenu o dużej
gęstości, mogą być mocowane do ściany mechanicznie (gwoździami),
wciskane w zaprawę lub mogą być samoprzylepne. Folię kubełkową
układa się wytłoczeniami w stronę ściany, co powoduje, że pomiędzy
ścianą a folią powstaje szczelina, która umożliwia odprowadzenie
wilgoci ze ściany, sama folia nie przepuszcza wody z gruntu.