Izolacje wodochronne

Wilgoć przedostająca się do budynku może pochodzić z różnych źródeł:z otoczenia zewnętrznego - są to opady atmosferyczne i woda gruntowa,z podciągania kapilarnego wody gruntowej przez ściany budynku,z przenikania pary wodnej przez przegrody o różnej temperaturze i wilgotności (często zwilgoceniu ulega izolacja termiczna ścian i dachów).Woda gruntowa ma bardzo niekorzystne działanie na elementy fundamentów i ścian piwnicznych - wypłukuje niektóre składniki, często zawarte są w niej również agresywne związki chemiczne. Wielokrotne zamarzanie i odmarzanie, zawilgacanie i wysuszanie również obniżają trwałość budynku.Izolacje ścian i fundamentów można podzielić na:izolacje poziome - zabezpieczają ściany przed kapilarnym podciąganiem wilgoci, układane są przeważnie na ławach fundamentowych i w ścianach piwnic nad stropem,izolacje pionowe - zabezpieczają przed przenikaniem wilgoci z gruntu, wodą gruntową i opadową - połączone są z izolacjami poziomymi, układane są na zewnętrznej stronie ławy fundamentowej i ściany piwnicznej. Izolacja pozioma i pionowa W zależności od posadowienia budynku w stosunku do wód gruntowych i od rodzaju gruntu stosuje się dwa rodzaje izolacji: Izolacja typu lekkiego (przeciwwilgociowa) izolacja typu lekkiego (przeciwwilgociowa) - wykonuje się ją w przypadku posadowienia budynku powyżej poziomu wody gruntowej w gruntach przepuszczalnych (piaskach i żwirach), izolacja typu ciężkiego (przeciwwodna) - wykonywana w przypadku posadowienia budynku poniżej lustra wody gruntowej i w przypadku gruntów spoistych, izolacja ta jest dosyć droga - ze względu na napór wody gruntowej wymaga stosowania materiałów o dużej szczelności i wytrzymałości, specjalnej podłogi w piwnicy z betonową lub żelbetonową płytą obciążającą oraz ścianki dociskowej izolacji pionowej. W związku z tym należy zastanowić się nad zasadnością podpiwniczania budynku w przypadku takich warunków geologicznych. Izolacja typu ciężkiego (przeciwwodna) Izolacja typu lekkiego i ciężkiego MATERIAŁY HYDROIZOLACYJNE stosowane w budownictwie można podzielić na następujące grupy: płynne i plastyczne materiały bitumiczne - większość z nich powinno stosować się w temperaturze powyżej +5°C. Powłoka powinna być układana na równym i oczyszczonym podłożu, w przeciwnym wypadku grubość izolacji może być mniejsza od wymaganej. Ze względu na możliwość uszkodzenia powłoki izolacyjnej zwykle zabezpiecza się ją dodatkowo warstwą papy lub folii kubełkowej. W grupie płynnych i plastycznych materiałów bitumicznych można wyróżnić: emulsje asfaltowe - są to zawiesiny cząstek asfaltu w wodzie, służą do gruntowania betonu, do przyklejania papy asfaltowej do ścian fundamentowych, mogą również stanowić samodzielną izolację, można nakładać je na wilgotne podłoża, schną do kilkunastu godzin, nie rozpuszczają styropianu, roztwory asfaltowe - jest to asfalt rozpuszczony w specjalnym rozpuszczalniku, powierzchnia izolowana powinna być sucha i czysta, układa się je na zimno. Mogą służyć do sklejania izolacji z papy, gruntowania podłoża pod właściwą izolację oraz jako samodzielna izolacja przeciwwilgociowa lub nawet przeciwwodna. Są to materiały łatwopalne, rozpuszczają styropian, schną około pół doby. lepiki asfaltowe - są to mieszanki asfaltów, rozpuszczalników, wypełniaczy i substancji uplastyczniających. Mogą być do stosowania na zimno lub na gorąco. Stosowane są zarówno jako samodzielne izolacje typu lekkiego jak również do klejenia papy. masy bitumiczne - stosowane są do izolacji przeciwwilgociowych, przy zastosowaniu 3-5 warstw mogą pełnić rolę izolacji przeciwwodnej, część mas bitumicznych wzmocniona jest dodatkowo włóknami. Do wzmocnienia warstwy izolacji z masy bitumicznej stosowane mogą być także tkaniny szklane. Izolacja z masy bitumicznej wymaga podłoża suchego, równego i zagruntowanego. zaprawy wodoszczelne - są to zaprawy cementowe modyfikowane żywicami syntetycznymi. materiały bentonitowe - produkowane są na bazie minerału - bentonitu sodowego, który potrafi wchłaniać duże ilości wody i tworzyć przy tym warstwę nierozpuszczalnego żelu. Materiały te występują w postaci paneli oraz membran. papy - są najczęściej stosowanym materiałem hydroizolacyjnym. Papa składa się z kilku warstw - środkowa warstwa to osnowa z włókniny poliestrowej, welon z włókien szklanych lub tektura. Warstwa ta jest obustronnie pokryta asfaltem - może być on modyfikowany polimerami, co znacznie podwyższa ich elastyczność. Wierzchnia warstwa to posypka z bazaltu, piasku kwarcowego lub łupku mineralnego. Od spodu najczęściej jest folia. Papy izolacyjne oznaczane są symbolami - np. l 400/1600, co oznacza, że papa jest wykonana z tektury o wadze 400 g/m2, powleczona została asfaltem w ilości 1600 g na 1 m2. Papy nadają się zarówno na izolacje przeciwwilgociowe (lekkie) jak i przeciwwodne (ciężkie). Papy modyfikowane można układać przy temperaturze do -5°C. Powinny być układane na czystą, gładką i zagruntowaną powierzchnię ścian. folie hydroizolacyjne - stosowane są do izolacji pionowych i poziomych. W sprzedaży dostępne są: folie płaskie - polietylenowe i z PCV, przykleja się je do suchej, równej i oczyszczonej powierzchni za pomocą lepiku asfaltowego lub specjalnego kleju, folie tłoczone (kubełkowe) - wykonane są z polietylenu o dużej gęstości, mogą być mocowane do ściany mechanicznie (gwoździami), wciskane w zaprawę lub mogą być samoprzylepne. Folię kubełkową układa się wytłoczeniami w stronę ściany, co powoduje, że pomiędzy ścianą a folią powstaje szczelina, która umożliwia odprowadzenie wilgoci ze ściany, sama folia nie przepuszcza wody z gruntu.