Kreisel - zaprawy klejące

Zaprawy klejące PODSTAWOWE ZASADY WYKONAWCZEWykonywanie wykładzin z płytek mineralnych składa się z kilku podstawowych czynności: przygotowania podłoża, przyklejania płytek, spoinowania, czyszczenia, a czasem także zabezpieczenia powierzchni wykładziny. Przygotowanie podłoża polega najczęściej na jego odpowiednim zagruntowaniu, ale może wymagać w zależności od potrzeb usunięcia zanieczyszczeń i powłok osłabiających przyczepność zaprawy klejącej, przeszlifowania, wyrównania, czy też uszczelnienia powierzchni. W przypadku podłoży silnie i nierównomiernie chłonących, a także podłoży pylących, jako środek gruntujący należy zastosować preparat GRUNTOLIT-W. W przypadku podłoży słabych, piaszczących, a także wymagających poprawy wodoodporności, zaleca się stosować środek GRUNTOLIT-R. Jeśli natomiast podłoże jest bardzo słabo chłonące, należy wykonać cienką warstwę kontaktową z zaprawy klejącej elastycznej. W przypadku podłoży wymagających wyrównania, do zniwelowania nierówności należy użyć odpowiednich zapraw, bowiem nakładanie zbyt grubej warstwy zaprawy klejącej może doprowadzić do włosowatych spękań płytek. Do naprawy i wyrównywania podłoży podłogowych służy zaprawa szpachlowo-renowacyjna RENOBUD oraz zaprawa samopoziomująca RENOGRUNT-BW. Do naprawy i wyrównywania podłoży ściennych służy także zaprawa RENOBUD oraz zaprawa wyrównująco-szpachlowa POZBUD. W pomieszczeniach mokrych, np. w łazienkach, powierzchnie ścian i podłóg należy w określonych strefach uszczelnić przy użyciu płynnej folii FOLBIT. Do prawidłowego wykonania uszczelnienia należy ponadto użyć odpowiedniej taśmy i kołnierzy uszczelniających. Przed przystąpieniem do przyklejania płytek, należy wybrać odpowiednią zaprawę lub masę klejącą. Wybór zależy przede wszystkim od rodzaju podłoża, lokalizacji wykładziny, rodzaju płytek, szybkości wykonywania robót. Do dyspozycji znajdują się: W przypadku dobrze przyczepnych podłoży, nie podlegających odkształceniom, ugięciom i drganiom, można stosować kleje sztywne: UNI-MULTI, MULTI, a także kleje wzmocnione i elastyczne. W przypadku podłoży o pogorszonej przyczepności albo podlegających niewielkim odkształceniom, można stosować klej wzmocniony: SUPER-MULTI oraz kleje elastyczne. W przypadku podłoży trudnych, słabo przyczepnych albo podlegających odkształceniom, należy stosować kleje elastyczne: ELASTI-MULTI, GRES-MULIT. Kleje te należy stosować także w przypadku płytek o nasiąkliwości mniejszej niż 0,5% bez względu na rodzaj podłoża. Odpowiednio przygotowane zaprawy klejące należy w zależności od potrzeb nanosić tylko na podłoże, względnie na podłoże oraz na płytki. Nakładanie zapraw na podłoże powinno być wykonane przy użyciu pacy zębatej, natomiast nakładanie na płytki - przy użyciu prostej krawędzi pacy, względnie krawędzi zębatej. Wielkość zębów pacy powinna być dostosowana do wielkości płytek. W przypadku płytek o długości boku do 5 cm, stosuje się pace o zębach 3 mm; przy długości boku 5-10 cm - pace o zębach 4 mm, przy długości boków 10-20 cm - pace o zębach 6 mm, a przy płytkach o bokach większych niż 20 cm - pace o zębach 8 lub 10 mm. W przypadku płytek z wyraźnie profilowaną stroną tylną, wielkości zębów pacy należy odpowiednio zwiększyć. Należy zwrócić uwagę, aby średnia grubość zaprawy klejącej nie przekraczała 5 mm. Po okresie wysychania zaprawy lub masy klejącej można przystąpić do spoinowania. Rodzaj zaprawy do spoinowania zależy od szerokości spoin między płytkami oraz wymaganej odporności na odkształcenia i wpływy czynników zewnętrznych. Przy szerokości spoin 2-6 mm stosuje się zaprawę FUGA DE LUX, natomiast przy szerokości spoin 5-12 mm - zaprawę FUGA 12. Wszędzie tam, gdzie ze względu na podatność lub rozszerzalność termiczną podłoża lub wykładziny, do mocowania płytek zastosowano elastyczną zaprawę klejącą, do spoinowania należy użyć zaprawy FLEX. Jeśli spoiny mają charakteryzować się bardzo dużą szczelnością i odpornością na działanie czynników agresywnych czy też przebarwienia, do spoinowania można użyć zaprawy epoksydowej EPOXI. Szerokość spoin należy dobrać w zależności od lokalizacji wykładziny, wielkości płytek, a także metody ich produkcji. W wykładzinach wewnętrznych wykonywanych z płytek formowanych metodą B, przyjmuje się: minimum 2 mm - przy długości boku płytek do 10 cm, 2-6 mm - przy płytkach 10-25 cm, 4-8 mm - przy płytkach 25-30 cm. W wykładzinach zewnętrznych, w zależności od koloru płytek i nasłonecznienia, podane wartości należy zwiększyć o 50-80%. W przypadku płytek formowanych metodą A, szerokości spoin powinny być nie mniejsze niż 5 mm.JAK PRZYGOTOWAĆ PODŁOŻE1. Wszystkie podłoża, do których mają być mocowane płytki, muszą być nośne, o stałej i jednorodnej strukturze, oczyszczone z kurzu, tłuszczów, smarów, środków antyadhezyjnych, resztek farb itp. Przyczepność istniejących tynków lub płytek ceramicznych należy sprawdzić przez opukiwanie młotkiem lub trzonkiem szpachelki. Głuchy dźwięk oznacza, że tynk lub płytki odspoiły się od ściany. Powłoki odspojone, a także tynki bardzo słabe oraz takie, z których nie usunięto zanieczyszczeń zmniejszających przyczepność zapraw klejących, należy usunąć mechanicznie przez odkucie.2. Słabo przyczepne, łuszczące się, a także nie odporne na zmywanie wodą powłoki malarskie należy usunąć. Przyczepność powłoki można sprawdzić poprzez jej nacięcie ostro zakończonym nożem, przyklejenie taśmy samoprzylepnej, a następnie jej zerwanie. Jeśli w wyniku tej próby nastąpi oderwanie fragmentu powłoki, należy ją uznać jako słabo przyczepną.3. Podłoża pod płytki muszą wykazywać dostateczną równość. Do jej sprawdzenia używa się prostej 2-metrowej łaty lub długiej poziomnicy. Prześwity pod łatą, należy wyraźnie zaznaczyć. Nierówności podłoży ściennych należy zniwelować przy użyciu zaprawy wyrównująco-szpachlowej POZBUD lub jeśli wymagana jest dodatkowo naprawa podłoża i wypełnienie dużych ubytków zaprawy szpachlowo-renowacyjnej RENOBUD. Przed zastosowaniem zapraw wyrównawczych, podłoża należy zagruntować preparatami GRUNTOLIT-W lub GRUNTOLIT-R.4. Nierówne powierzchnie jastrychów podłogowych należy wyrównać masą samopoziomującą RENOGRUNT-BW. Jeśli wymagana jest dodatkowo naprawa podłoża, przed wylaniem masy samopoziomującej uszkodzenia należy zreperować przy użyciu zaprawy RENOBUD. Przed zastosowaniem zaprawy wyrównawczej, podłoża należy zagruntować środkiem GRUNTOLIT-W lub GRUNTOLIT-R. 5. Tynki gipsowe nie mogą być zatarte na gładko ani filcowane. Wyprawy już wygładzone należy zmatowić przez przeszlifowanie gruboziarnistym papierem ściernym. Przeszlifowania wymagają zawsze jastrychy anhydrytowe, a także dobrze przyczepne powłoki malarskie. Powierzchnie poddane szlifowaniu należy starannie oczyścić z powstałego pyłu. 6. Podłoża silnie i nierównomiernie nasiąkliwe (np. betony komórkowe i tynki o nierównej grubości) oraz podłoża pylące należy zagruntować środkiem GRUNTOLIT-W. Podłoża piaszczące lub kredujące, a także wymagające poprawy wodoodporności (np. jastrychy anhydrytowe i płyty gipsowo-kartonowe w pomieszczeniach mokrych) należy zagruntować środkiem GRUNTOLIT-R. Powierzchnie ścian i podłóg narażone na zwiększone działanie wody należy uszczelnić przy użyciu płynnej folii FOLBIT oraz odpowiedniej taśmy i kołnierzy wzmacniających. Powłoka uszczelniająca powinna być wykonana przez nałożenie co najmniej dwóch warstw płynnej folii. 7. Przed przystąpieniem do układania płytek należy starannie rozplanować ich położenie względem krawędzi ścian i innych elementów. W narożach, przy ościeżnicach drzwiowych, nad obrzeżami wanien i brodzików, rozmieszczenie płytek należy zaplanować tak, aby płytka skrajna pozostała w całości lub aby z niej odciąć jedynie wąski, kilkucentymetrowy pasek. Rozplanowując układ płytek należy wziąć pod uwagę szerokość spoin. 8. W celu przygotowania zaprawy klejącej, suchą mieszankę należy wsypywać stopniowo do pojemnika zawierającego odpowiednią ilość czystej, chłodnej wody, mieszając za pomocą wolnoobrotowego mieszadła, aż do uzyskania jednorodnej, pozbawionej grudek masy. Następnie zaprawę należy odstawić na czas dojrzewania wynoszący 5 min. i ponownie dokładnie zamieszać. Przygotowana zaprawa klejąca powinna mieć taką konsystencję, aby po nałożeniu na stalową pacę ustawioną pod kątem, nie zsuwała się z niej. Należy przestrzegać czasu zużycia zaprawy. Twardniejącej masy nie wolno rozrabiać wodą, ani mieszać ze świeżym materiałem. ZASADY PRZYKLEJANIA PŁYTEK CERAMICZNYCH1. Zaprawę klejącą należy nakładać na pacę stalową i wykorzystując prostą krawędź pacy rozprowadzać na podłożu cienką warstwą, silnie dociskając. Następnie należy nanieść grubszą warstwę zaprawy i przeciągnąć ją ząbkowaną krawędzią pacy, prowadzonej pod kątem 45-60°do podłoża. Wielkość zębów pacy powinna być dobrana do wielkości płytek.2. W przypadku płytek o długości boku do 5 cm, stosuje się pace o zębach 3 mm; przy długości boku 5-10 cm pace o zębach 4 mm, przy długości boków 10-20 cm pace o zębach 6 mm, a przy płytkach o bokach większych niż 20 cm - pace o zębach 8 lub 10 mm. W przypadku płytek z wyraźnie profilowaną stroną tylną, wielkości zębów pacy należy odpowiednio zwiększyć. Należy zwrócić uwagę, aby średnia grubość zaprawy klejącej nie przekraczała 5 mm.3. Wielkość powierzchni pokrytej zaprawą należy dostosować do możliwości ułożenia płytek, aby nie został przekroczony czas otwartego schnięcia zaprawy klejącej. Można go kontrolować dotykając zaprawy palcem; jeśli do niego już nie przylega, to czas otwartego schnięcia został przekroczony i zaprawę taką należy usunąć z podłoża i nanieść nową.4. Płytki przykleja się w taki sposób, że kolejną przykłada się jak najbliżej poprzedniej i następnie przesuwa tak, aby powstała spoina odpowiedniej szerokości. Stosowanie krzyżyków dystansowych ułatwia utrzymanie stałej szerokości spoin. Płytek przed przyklejeniem nie należy moczyć w wodzie! 5. Płytki zaleca się dociskać i ewentualnie dobijać gumowym młotkiem, aby zaprawa klejąca przylegała do co najmniej 70% powierzchni płytki. Stopień rozprowadzenia zaprawy można sprawdzić poprzez podważenie i odklejenie jednej płytki. 6. Jeśli powierzchnia płytki jest większa niż 900 cm2 (30 x 30 cm), zaprawę klejącą należy nanosić zarówno na podłoże, jak i na odwrotną stronę płytki, aby uzyskać co najmniej 90% powierzchni klejenia. Wszystkie płytki układane na zewnątrz oraz w miejscach trwale wilgotnych, a także na podłogach intensywnie eksploatowanych, powinny być przyklejane tak, aby zaprawa przylegała do całej powierzchni płytki. W celu spełnienia tego warunku, zaprawę klejącą należy nanosić na całą powierzchnię odwrotnej strony płytki cienką warstwą o równej grubości, pokrywającą wszystkie wyprofilowania. 7. Przed stwardnieniem zaprawy klejącej należy usunąć krzyżyki dystansowe, a następnie wydrapać ze spoin nadmiar zaprawy. 8. Czynnością poprzedzającą spoinowanie jest sprawdzenie, czy pigment zaprawy do spoinowania nie przebarwia trwale płytek. Dotyczy to szczególnie płytek z porowatą lub chropowatą powierzchnią licową, szkliwionych szkliwami matowymi, nieszkliwionych i polerowanych. Przy uzasadnionych obawach, należy zmienić kolor zaprawy spoinowej lub zastosować środek zabezpieczający przed przebarwieniem. SPOINOWANIEPo zakończeniu układania płytek i dokładnym wyschnięciu zaprawy lub masy klejącej można przystąpić do spoinowania. Rodzaj zaprawy zależy od szerokości spoin między płytkami oraz wymaganej odporności na odkształcenia i wpływy czynników zewnętrznych. Przy szerokości spoin 2-6 mm stosuje się zaprawę FUGA DE LUX, przy szerokości spoin 5-12 mm - zaprawę FUGA 12, natomiast wszędzie tam, gdzie ze względu na podatność lub rozszerzalność termiczną podłoża czy wykładziny, do mocowania płytek zastosowano elastyczną zaprawę klejącą, do spoinowania należy użyć zaprawy FLEX. Szerokość spoin dobiera się w zależności od lokalizacji wykładziny, wielkości płytek, a także metody ich produkcji. W wykładzinach wewnętrznych najczęściej przyjmuje się: * minimum 2 mm - przy długości boku płytek do 10 cm, * 2-6 mm - przy płytkach 10-25 cm, * 4-8 mm - przy płytkach 25-30 cm. W wykładzinach zewnętrznych, w zależności od koloru płytek i nasłonecznienia, podane wartości należy zwiększyć o 50-80%.FUGA DE-LUX - profesjonalna zaprawa o zmniejszonej nasiąkliwości Nadaje się do ściennych i podłogowych płytek ceramicznych, szklanych luksferów oraz kamienia naturalnego i sztucznego niepodatnego na przebarwienia. Uzyskane dzięki niej fugi charakteryzuje gładkość, stabilność koloru, zwiększona odporność na ścieranie i działanie wody. Już po 24 godzinach po zastosowaniu FUGI DE-LUX można chodzić po posadzkach, na których została użyta. Wielką zaletą tej fugi jest paleta aż 20 kolorów, w których występuje (m.in.: jaśmin, bahama, krokus, karmel, miętowa, itd.). Taka gama kolorów pozwala idealnie dobrać fugę do otoczenia i upodobań użytkowników. Kolory te umożliwiają wyeksponowanie kolorystyki wszelkich dodatków, jak i samych płytek czy luksferów. Opakowania: 2, 5, 10 i 25 kg Wydajność: 0,35 do 0,8 kg/m2 FUGA 12 - spoina o szerokości fug do 12 mm Zaprawa do spoinowania w postaci suchej mieszanki spoiwa mineralnego, wypełniaczy mineralnych oraz domieszek modyfikujących. Po zarobieniu wodą tworzy jednorodną masę o bardzo dobrej zdolności wypełniania szczelin między płytkami. Po stwardnieniu staje się wodo- i mrozoodporna. Umożliwia uzyskanie spoin o dużej stabilności barwy, wytrzymałości i przyczepności do krawędzi płytek. Charakteryzuje się bardzo dobrą odpornością na ścieranie, działanie wody oraz zmiennych cykli zamarzania i rozmrażania. Przeznaczona jest do spoinowania ściennych i podłogowych płytek ceramicznych, szklanych, betonowych oraz z niepodatnego na przebarwienia kamienia naturalnego i sztucznego, układanych na podłożach wewnątrz i na zewnątrz budynku. Kolory: jasny brąz, ciemny brąz, szary, ceglasty, biały, grafit. Opakowania: 10 i 25 kg Wydajność: 0,8 do 1,3 kg/m FUGA DE-LUX - profesjonalna zaprawa o zmniejszonej nasiąkliwości Nadaje się do ściennych i podłogowych płytek ceramicznych, szklanych luksferów oraz kamienia naturalnego i sztucznego niepodatnego na przebarwienia. Uzyskane dzięki niej fugi charakteryzuje gładkość, stabilność koloru, zwiększona odporność na ścieranie i działanie wody. Już po 24 godzinach po zastosowaniu FUGI DE-LUX można chodzić po posadzkach, na których została użyta. Wielką zaletą tej fugi jest paleta aż 20 kolorów, w których występuje (m.in.: jaśmin, bahama, krokus, karmel, miętowa, itd.). Taka gama kolorów pozwala idealnie dobrać fugę do otoczenia i upodobań użytkowników. Kolory te umożliwiają wyeksponowanie kolorystyki wszelkich dodatków, jak i samych płytek czy luksferów. Opakowania: 2, 5, 10 i 25 kg. Wydajność: 0,35 do 0,8 kg/m2 ZASADY SPOINOWANIA1. Prace związane ze spoinowaniem należy prowadzić w temperaturze 5 - 25°C. Do spoinowania można przystąpić, gdy zaprawa mocująca płytki do podłoża jest stwardniała i dostatecznie wyschnięta, tj. po ok. 48 godzinach od ułożenia płytek. Szczeliny między płytkami powinny mieć jednakową głębokość oraz być oczyszczone z resztek zaprawy klejącej, kurzu i innych zabrudzeń. Po oczyszczeniu, przed spoinowaniem fugami cementowymi, krawędzie płytek należy zwilżyć za pomocą wilgotnej gąbki.2. Suchą mieszankę należy wsypywać stopniowo do czystego pojemnika zawierającego odpowiednią ilość wody i mieszać ręcznie lub mechanicznie za pomocą wolnoobrotowego mieszadła, aż do uzyskania jednorodnej, pozbawionej grudek masy. Następnie zaprawę należy odstawić na czas dojrzewania wynoszący ok. 5 minut i ponownie dokładnie zamieszać. Kolejne partie zaprawy muszą być przygotowywane zawsze w taki sam sposób, gdyż niejednakowe dozowanie wody może powodować różnice kolorystyczne.3. Przygotowaną zaprawę należy wprowadzać w szczeliny między płytkami za pomocą pacy do spoinowania lub szpachelki gumowej. Szczeliny wypełnia się ruchami ukośnymi w stosunku do krawędzi płytek. Przekrój szczelin powinien być głęboko, równomiernie i dokładnie wypełniony zaprawą do spoinowania.4. W przypadku spoinowania płytek posadzkowych można posłużyć się gumowym zgarniakiem. 5. Po krótkim przeschnięciu zaprawy (zmatowieniu), jej resztki pozostające na powierzchni płytek należy usunąć za pomocą wilgotnej, często płukanej gąbki lub pacy z gąbką, ruchami ukośnymi do przebiegu spoin. Czynność tę trzeba wykonywać ostrożnie, aby nie powodować wymywania zaprawy ze spoin, odsłaniania kruszywa na skutek wymywania spoiwa z zaprawy, czy też nadmiernego nasączenia powierzchni spoiny wodą. Przy stosowaniu fugi epoksydowej należy oczyścić powierzchnię płytek z resztek fugi przed jej wyschnięciem.6. Wyschnięty nalot na powierzchni płytek należy usunąć miękką ściereczką, unikając wcierania pyłu w wilgotne spoiny. W przypadku zbyt szybkiego wysychania zaprawy, spoiny należy równomiernie zwilżać przy pomocy wilgotnej, gładkiej gąbki.7. Świeżo wyspoinowane powierzchnie należy chronić rzed deszczem, rosą, wodą rozpryskową, wiatrem, przeciągami, silnym nasłonecznieniem i mrozem. Zaleca się, aby w okresie pierwszych 3 tygodni ekspoatacji wyspoinowane wykładziny myć wyłącznie czystą wodą.8. Zabrudzenia po zaprawach klejących i spoinujących można usunąć zmywaczem osadu cementowego FINITO, stare zabrudzone spoiny środkiem RENO-SPOINA, a oczyszczoną całość można zabezpieczyć środkiem do konserwacji płytek RENO-PŁYTKA. Zużycie zapraw do spoinowania oblicza się mnożąć długość spoin przypadających na powierzchnię 1m2 przez współczynnik zużycia oraz wielkość spoinowanej powierzchni.Długość spoin przypadających na 1m2 powierzchni Zużycie zapraw do spoinowania w gramach na 1m długości spoin (przy założeniu ok. 20% strat przy spoinowaniu). Wersja PDF Plik PDF: 549 KB