Wędrówka materiałów

Kamień naturalny i cegła od wieków były wykorzystywane jako materiały do budowy domów, a ze względu na swoją rolę konstrukcyjną tworzyły też ich elewacje oraz wykończenie ścian wewnętrznych. W pomieszczeniach z czasem zostały wyparte przez inne materiały – ściany pokrywano tynkiem i wykańczano przede wszystkim farbami. Jednak od lat możemy obserwować powrót tych materiałów do wnętrz, zarówno w postaci naturalnej, jak i ich imitacji odwzorowujących charakterystyczną dla nich formę, kształt, strukturę i  rysunek. Są to przede wszystkim tapety, płytki ceramiczne, klinkier, elementy kamienne, betonowe, gipsowe czy panele. Powodzenie zarówno materiałów naturalnych, jak i tych, dla których są one wzorcem, opiera się także na solidności, z jaką kojarzą się kamień i cegła, które dobrze wyglądają nawet po wielu latach intensywnego użytkowania. KAMIENNE TABLICE W kamiennym budulcu inspirujących wzorów nie brakuje. Jest on materiałem pożądanym ze względu na oryginalną kolorystykę oraz bogactwo faktur i struktury, które zawsze są niepowtarzalne. Kamień należy również do materiałów, których naturalne zasoby są ograniczone, a przez mniejszą dostępność uważany jest za ekskluzywny. Te wszystkie uwarunkowania sprawiają, że kamień naturalny zalicza się do najbardziej prestiżowych okładzin. Podobnie jak na elewacjach domów, także we wnętrzach stosujemy go zazwyczaj w ograniczonej ilości. Najczęściej wyróżniamy nim jedynie fragmenty ścian. Do okładzin skalnych chętnie stosowanych zarówno na ścianach zewnętrznych, jak i wewnętrznych należą granity, wapienie, piaskowce, a  także łupek i  bazalt. W  pomieszczeniach goszczą także marmury oraz trawertyn, które w polskich warunkach atmosferycznych nie sprawdziłyby się jako fasada. Do najbardziej uniwersalnych estetycznie należą granity oraz marmury. Na takie ich postrzeganie wpływ ma nie tylko wyjątkowo bogata kolorystyka oraz rysunek, decyduje o tym przede wszystkim faktura. Zazwyczaj na ścianach wnętrz stosuje się z  tych materiałów gładkie płytki polerowane lub półpolerowane. Takie wykończenie wysuwa na plan pierwszy wzór i barwę okładziny. Z  kolei bogata łupana powierzchnia piaskowców czy wapieni skłania do użycia tych kamieni najczęściej w domach urządzanych w stylistyce rustykalnej. Charakterystyczną łupaną powierzchnię licową ma także łupek. W  połączeniu z  jego zazwyczaj ciemną barwą w odcieniach grafitu oraz połyskliwymi kryształkami miki i  krzemionki jest chętnie wykorzystywany w  aranżacjach industrialnych, minimalistycznych czy japonizujących. Z myślą o podobnych stylizacjach wykańcza się ściany bazaltem, do niedawna stosowanym głównie na elewacjach. Jego czarna barwa z  grafitową poświatą dodaje wnętrzom nowoczesnej elegancji. O TYM, JAK BARDZO ATRAKCYJNA JEST OBLICÓWKA KAMIENNA CZY CEGLANA ŚWIADCZY NIEZLICZONA ILOŚĆ WYROBÓW, DLA KTÓRYCH BYŁY ONE PUNKTEM WYJŚCIA. CZĘSTO ZA SPRAWĄ NOWOCZESNYCH TECHNOLOGII WYTWARZANIA PRODUKTY TEGO RODZAJU NIE SĄ KIEPSKIMI PODRÓBKAMI, LECZ MATERIAŁAMI O WYSOKICH WALORACH ESTETYCZNYCH, A TAKŻE UŻYTKOWYCH. KAMIEŃ DLA WSZYSTKICH O  tym, jak bardzo atrakcyjną okładziną są materiały skalne świadczy liczba produktów ściennych, które powstały na bazie motywów kamiennych. Do najbardziej pożądanych należą elementy wykonane z  betonu. Wiele z  nich można także zastosować na elewacji. Do tej grupy zalicza się także wyroby z masy gipsowej – te są przeznaczone do wnętrz. Zarówno betonowe, jak i gipsowe są barwione w masie, dlatego nawet uszkodzone do złudzenia przypominają kamień. Do najefektowniejszych można zaliczyć te o łupanej powierzchni licowej. Również ich formaty są bliskie elementom z naturalnego kamienia. Do dyspozycji mamy płytki różnej grubości, często o modnej formie wydłużonego prostokąta. Miłośnicy stylu rustykalnego mogą sięgnąć po nieregularne elementy nawiązujące do tzw. dzikówki. Dużym powodzeniem cieszą się również mozaiki. Tego typu produkty potrafią tak perfekcyjnie odtwarzać wapień, łupek czy piaskowiec, że dla większości odbiorców są nie do odróżnienia od naturalnych. Pamiętajmy, by wyrobów z gipsu nie stosować w pomieszczeniach narażonych na wilgoć, gdzie mogą się szybciej zniszczyć. Destrukcyjne działanie wilgoci oraz zaplamienie pozwoli nam zniwelować impregnacja, którą trzeba wykonać po ułożeniu okładziny. MOTYW CEGŁY Do materiałów utożsamianych w  przeszłości z  elewacjami domów, a które stały się inspiracją dla aranżacji współczesnych wnętrz należy cegła. Charakterystyczny format zyskał status klasycznego i wszedł na stałe do kanonu dekoracyjnych motywów. Jednak dzisiaj, by wzór cegły zagościł na ścianach wnętrz, coraz rzadziej sięga się po ten budulec. Wpływ mają na to zarówno koszty – szczególnie wysokie są ceny wyrobów licowych i klinkierowych – oraz wymagania konstrukcyjne. Musielibyśmy podjąć decyzję o  budowie ściany trójwarstwowej, by cieszyć się cegłą w kuchni, salonie czy sypialni. Zamiast niej znacznie częściej stosujemy płytki klinkierowe, a także betonowe oraz gipsowe. Osoby, które lubią częstsze zmiany mogą też zdecydować się na ułożenie tapet z tym deseniem. WIĄZANIA NA MIARĘ WNĘTRZ O wartości estetycznej wzoru cegły oraz kamienia decyduje także sposób ich ułożenia na ścianach, który buduje charakterystyczny, przypisany tym materiałom rysunek muru. Jego walory doceniamy również we wnętrzach. Wielowiekową tradycję ma murowanie cegieł oraz elementów kamiennych na wiązanie wozówkowe. Stosując je, na licu ściany widoczne są wozówki, czyli boki cegieł z dłuższą podstawą. Tego typu układ elementów należy do łatwych i szybkich do wykonania. Wiązanie wozówkowe tworzy dość jednolity, uporządkowany rysunek muru. Cegły czy płytki mogą być ułożone w kolumnie, jednak szczególnie we wnętrzach częściej muruje się je z przesunięciem o ¼ (to tzw. wiązanie dźwigające) lub ½ długości (tzw. wiązanie średnie). Elementy układa się także na wiązanie główkowe. Polega na takim murowaniu cegły, by lico ściany tworzyły główki, czyli podstawy krótszych boków. Jednak zarówno na elewacjach domów, jak i w pomieszczeniach ten sposób montażu oraz wzór nie zdobyły aż takiej popularności. Dużym powodzeniem  cieszy się montaż i wzory odtwarzające wiązanie dzikie. Charakteryzuje się nieregularnym rozmieszczeniem elementów w licu muru. Na 1 m2 muru jest ich zazwyczaj około 5 sztuk. MODA NA STAROCIE Do bardzo satysfakcjonujących estetycznie materiałów wykorzystywanych na warstwę licową ścian wnętrz należy stara cegła konstrukcyjna pochodząca z  rozbiórek. Jest ona ceniona przez projektantów za swoją niepowtarzalność, ukształtowaną również przez czynniki destrukcyjne. Wilgoć, mróz, słońce, kurz i inne zanieczyszczenia środowiska, a także obtłuczenia spowodowały powstanie na jej powierzchni rowków, pęknięć, wyszczerbień czy plam. Dzisiaj te ślady tworzą atrakcyjność budulca z rozbiórek. Najczęściej cegła takiego pochodzenia jest cięta na płytki, co znacznie poszerza możliwości jej wykorzystania. Takie elementy mają długość i wysokość typową dla cegieł, dzięki czemu ściana nimi wyłożona do złudzenia przypomina tę z cegły. Dwu- lub trzycentymetrowa grubość sprawia zaś, że bez problemów można je przyklejać do powierzchni ścian. Okładziny gliniane pochodzące ze starych zasobów nie trzymają tak wymiarów, jak współczesne, dlatego układajmy je z szeroką, nawet 1 cm spoiną. Do ich przyklejenia najczęściej wykorzystuje się wyroby polecane do klinkieru. Po przyklejeniu i zafugowaniu płytki należy zaimpregnować przeznaczonym do tego produktem.  ZA UŻYCIEM WE WNĘTRZACH MATERIAŁÓW TAKICH JAK CEGŁA, KLINKIER ORAZ KAMIEŃ, A TAKŻE TYCH, KTÓRE DO NICH NAWIĄZUJĄ PRZEMAWIAJĄ RÓWNIEŻ ASOCJACJE ZWIĄZANE Z POCHODZENIEM WPROST Z PRZYRODY. BLISKOŚĆ NATURZE RÓŻNYCH PRODUKTÓW DO WYKAŃCZANIA ŚCIAN JEST POSTRZEGANA ZAWSZE JAKO DESIGN NAJWYŻSZEJ PRÓBY.