Wyprawy wierzchnie Baumit – technologia jutra dostępna już dziś

ELEWACJE BAUMIT ELEWACJE BAUMIT - Creativ max nadmuch ELEWACJE BAUMIT - creativ s fine rozdmuchiwanie ELEWACJE BAUMIT - creativ trend szcotkowanie/zacieranie Producenci chemii budowlanej cały czas  pracują nad nowymi rozwiązaniami, zapewniającymi najdłuższą trwałość i czystość elewacji, korzystając ze znanych sprawdzonych spoiw i modyfikując je w różny sposób.  Zachowanie materiału, w zależności od użytego spoiwa, spowodowało pojawienie się różnych hybryd, np. tynk mineralno-żywiczny, silikatowo-silikonowy, itp. Łączenie różnych spoiw powoduje powstanie nowych modyfikowanych materiałów o polepszonych cechach i właściwościach. Jak większość nowości, właściwości i trwałość takich materiałów będzie można sprawdzić dopiero po czasie. Poszukiwania materiałów o szerokiej gamie kolorystycznej, przy jednocześnie prostej aplikacji, doprowadziło do wprowadzenia materiałów opartych o spoiwa silikonowe. Pierwsze materiały, tynki i farby elewacyjne na spoiwie silikonowym nazywano wręcz ,,samo zmywalnymi” lub „samoczyszczącymi”. Efekt spływającej wody po elewacji ,,zbierającej” ze sobą zanieczyszczenia, wynika z uzyskania wysoce hydrofobowej (niezwilżalnej) powierzchni. Każda mokra powierzchnia ma tendencje do ,,klejenia” - osadzania się zanieczyszczeń, z kolei hydrofobowa nie jest zwilżalna. Można śmiało powiedzieć, że te materiały wywołały rewolucje ma rynku materiałów elewacyjnych. Jednak jak to często bywa, czas częściowo zweryfikował pierwotne oczekiwania. Elewacja jest czysta w miejscach bezpośrednio narażonych na opad deszczu (wody), w miejscach osłoniętych przed wodą, w zanieczyszczonej atmosferze widać zabrudzenia. Mimo to, jest to obecnie najbardziej popularny materiał do wykonywania ostatecznych warstw tynków lub farb elewacyjnych. Ma na to wpływ  bezproblemowa aplikacja w różnych warunkach pogodowych, czy przyczepność praktycznie do większości materiałów budowlanych. Fakt ten spowodował poszukiwanie innych, bardziej odpornych materiałów. Rozwój chemii materiałów budowlanych umożliwił powrót do tradycyjnych materiałów krzemianowych, podanych w zmodyfikowanej formie gotowego produktu w wiaderku. Jeszcze kilkanaście lat temu był to materiał dwuskładnikowy. Mineralny, zasadowy charakter chroni materiał krzemianowy przed zjawiskami występującymi na materiałach akrylowych. Jednak mimo modyfikacji (materiał jednokomponentowy), obróbka materiałów krzemianowych wymaga większej wprawy oraz stabilnych warunków pogodowych podczas aplikacji, głównie temperatury wyższej od 8 stopni i niewielkiej wilgotności powietrza. Materiały te, ze względu na historyczny charakter, chętnie polecane są na obiekty zabytkowe. Uzyskane powłoki są matowe, w przeciwieństwie do nowych spoiw, mających lekki połysk. Chemiczne przewiązanie z podłożem, zapewnia największą trwałość ze wszystkich spoiw, również, gdy zabrudzimy podczas prac szkło okienne czy parapet, dlatego ważne jest odpowiednie zabezpieczenie tych elementów. Choć pojawiające się lokalnie przebarwienia i wykwity są spowodowane głównie nieodpowiednią pogodą, wielu wykonawców nie podejmuje się prac,  obawiając się efektu końcowego.  Pierwszymi, gotowymi materiałami stosowanymi przy systemach ociepleń były tynki i farby akrylowe. Praktycznie nieograniczona paleta barw, z możliwością uzyskania intensywnych nasyconych kolorów, a także dostarczanie w postaci gotowej masy w wiaderkach, przyczyniły się do dużej popularności. Jednak już po kilku lub kilkunastu latach, w zależności od lokalizacji obiektu w terenie, zaczęto obserwować niepokojące zjawiska. W środowisku wilgotnym, np. w pasie nadmorskim, przy zbiornikach wodnych oraz skupiskach zieleni, zaczęto obserwować wzmożone porastanie glonami i grzybami, głównie północnych i zachodnich elewacji. Ma na to wpływ brak słońca. Wilgoć, jako środek transportu, przenosiła liczne zarodniki.  Widać to wyraźnie na budynkach, na których ten problem można spotkać głównie na ścianach narażonych na bezpośredni opad deszczu. Tynki akrylowe, w przeciwieństwie do zasadowych materiałów mineralnych opartych o wapno, mają kwaśny odczyn, sprzyjający niepokojącym zjawiskom. W związku z tym, producenci tych materiałów zaczęli dodawać różne środki zabezpieczające, głównie biocydy. Z czasem środki te zaczęto dołączać w różnych ilościach, również do innych wypraw fasadowych. Dodatkowo powierzchnie akrylowe, podobnie jak tworzywa sztuczne, elektryzują się, np. podczas ruchu powietrza. Niewielkie ładunki elektrostatyczne powodują dodatkowo przyciąganie kurzu, brudu i jego ,,związanie” z elewacją.  Oczywiście zależy to głównie od lokalizacji obiektu i zanieczyszczenia powietrza. W zależności od użytego spoiwa - akryl, silikat, silikon -  materiały dostarczane są w formie mokrej w wiaderkach lub suchej w workach, do zarobienia z wodą na budowie. Tynki mineralne, oparte na wapnie i cemencie, stosowane są na elewacjach od lat. Jednak ze względu na ograniczoną paletę barw oraz zalecaną egalizację (jednokrotne malowanie farbą), dzisiaj używane sporadycznie, głównie na prywatnych inwestycjach. Duże obiekty, powstające w krótkich terminach, wykonywane są głównie z materiałów fabrycznie przygotowanych i dostarczanych w wiaderkach, wprost na plac budowy. Minimalizuje to mogące pojawić się podczas dodawania wody błędy w proporcjach i związane z tym różnice kolorystyczne. Światło dzienne Fotokatalizator Deszcz i wilgoć Firma Baumit poszła w trochę innym kierunku. Już kilka lat temu wprowadziła materiał na historycznej bazie krzemianowej o nazwie Baumit NanoporTop (tynk) i Baumit NanoporColor (farba). Najważniejsza w tej technologii jest uzyskana wielkość cząsteczki materiału. Mniejsze cząstki, a co za tym idzie, mniejsze miejsca miedzy nimi, nie pozwalają na osadzenie się przeważnie większych cząstek zanieczyszczeń. Pod mikroskopem elektronowym powierzchnie materiału wyglądają jak wygładzone, dlatego zanieczyszczenia nie mogą się zatrzymać na dłużej. Wystarczy działanie czynników atmosferycznych, np. wiatru, czy deszczu, które powodują ,,samooczyszczenie” elewacji. Zasadowy odczyn spoiwa krzemianowego jest naturalnym zabezpieczeniem dla rozwoju grzybów i alg. Podczas badań nad zachowaniem poszczególnych spoiw w czasie eksploatacji obiektów, stwierdzono różny stopień osadzania i utrzymywania się zanieczyszczeń. A to właśnie zanieczyszczenia i wilgoć, wraz z przenoszonymi zarodnikami, są główną pożywką dla rozwoju grzybów i alg. Stosowanie różnych środków antygrzybicznych, w zależności od rodzaju jest czasowe - większość producentów zakłada aktywny czas działania środka 3-5 lat. W skrajnych przypadkach, takich jak bliska obecność zbiorników wodnych, obszarów leśnych, czy dużych zanieczyszczeń powietrza, zabiegi zabezpieczenia powinny być powtarzane.